Pompei 'nin son günleri

Pompei 'nin son günleri diyen yanım, yeni umutlarla yaşamın tadını sürekli kılmak için can atan yanım...

Şimdi ikisi de karşıma geçmiş hem gülüyor hem ağlıyorlar...
"İnsanlık hallerime" gülüyorlar, "insan" olmaya çalışırken yaşadıklarıma ağlıyorlar...

Çaba ya...bigâne 

kalmak ne mümkün...
Biliyorlar ya burası mekteb-i irşad...buradan geçmeden, tedrisatı aşk ile meşk etmeden hazmını hazziyle hemhal etmeden veda ne mümkün...

Herkesi benden bilmek körlüğüne düştüğümde, beni kaldıracak gözle gözgöze gelmek, sonra hemen niyesini hatırlamak bu zeminin, ruhuma hediyesi gibi gelir rastladığım bilmelerin.

Tükenen zamana  yüklenebilecekken anlar, manzume neviinden, gündelik bağrışlarla ömrünü
tüketmekten, körlüğün, sağırlığın zirvesinde, konuşmaktan alamaz benini kimi... Yorulmaz, bıkmaz, usanmaz, utanmazı arlanmazı...
Sana da beklemek düşer,
yorulmadan, bıkmadan, usanmadan...utanır, arlanır, uslanır diye belki bir gün.