Yetişkinlik dediğin

Başlangıçta herşey verildi ellerine.

Yetkin kabul edildin, yetişkin.

Oysa senin fikrince, olabildiğince zorlamaktı, horlamaktı, punduna getirip sollamaktı yetkinlik, yetişkinlik dediğin.

Belki hiç öğrenmemiştin...
Hatta ne ögreneceğini bile bilmemiştin.

Övgüler, sevgi sözcükleri...
Almayayım ama onsuz da kalmayayım kabilinden, ne kabul edildiler, ne takdire değer görüldüler.

Öyle büyuktüler ki korku verdiler.
Onlarla ne yapacağını bilemedin.

Çok derinden bir insiyakla, belki yanmak istemedin.

Usulca ve ustalıkla alındılar ellerinden. 

Bu kez neler olup bittiğini idrak bile edemedin.

Çocukluğun sahne aldı, hırçın, öfkeli...

Öyle özdeştin ki tuzağını göremedin.

Büyümekten, demlenmeken dem vuruldu. 

Seni filiz halinde bırakanlara serzenişte bulunuldu.

Büyümek gerçi, mesuliyeti hepten kabul ile hayat bulurdu.

Oysa mesuliyeti vermiştin. 

Aklı bali, aşkı baki kalsın istemiştin.

Şikayetsiz alındı, yerine getirildi tüm taleplerin.

Sustu sözler, içinden sevgi geçenler...

Sustu sesler...

Hepsi sustu.

Sessizlik doldurdu yerini.

Derinlerde bariz bir iz kaldı, yürek nahiyesinde...

O kadarı da kalıversın cancağazım.

Kimse bilmez varlığını.

Hatta sen bile bilme.